Дархан чин вангийн хошуу нь хойшоо Хүй Мандал, урагшаа Авдарбаян, баруунаа сонгино өнгөртөл, зүүнээ Хэрлэн хүртэл уул усыг эзэмшсэн нутагтай байв.

    Тус хошуунд анх Энх-Амгалангийн дөчдүгээр \1701\ онд төмөр туулай жил эфү засаг төрийн Жүн ван Дондовдоржийн үед шашин хурлыг дэлгэрүүлэхээр Тогос Гүши уулын өвөрт Хэрлэн голын хойт хөвөөн дээр дуган сүмүүд байгуулж дээдийн түмэн өлзийг бататгах болжээ. Хийд нь одоогийн Төв аймгийн Мөнгөнморьт сумын нутагт Хэрлэнгийн зүүн хүрээ хэмээн нэрлэгдэж иржээ. Тиймээс тус хошуу нь олон ардын хөл үймээний замд байв. Шаддубчойнхорлин хийдэд Жүд, Цанид, Ламрин, Мамба, Зурхай, Бадам ёго, Майдар ерөөлийн зэрэг хурал номын сургуулийг үйлдүүлжээ.

    Энэ хийдэд ХХ зууны эхэн үед 250 орчим лам шавилан хурдаг байв. Тус хийдэд XVIII зууны дундуур Дархан чин ван Хангайдоржийг хошуу захирагч байх үед хүрээний дорд лам нар хийдийн эрх баригчдыг эсэргүүцсэн нэгэн сонирхолтой хэрэг болжээ. Хангайдоржоос Их Шавийн Эрдэнэшанзудбад өргөсөн бичигт “... Манай хурлын дуганд энэ жил 10-р сарын 25-нд нэгэн бичиг орхижээ. Тэрхүү орхисон бичгийг ... дэмий арга, шалтгаар олон цай авч ... Битгий галзуур, ... эдүгээ идэх сайхан, хожим тамын буцалсан ширэм лугаа адил биш үү хэмээн хараан дайрсан үгтэй нэгэн бичиг тавьжээ. Гэтэл удалгүй дахин нэгэн бичиг тавьжээ. Гэбгүй нарыг барих бичиг ширмэн гэдэстэй хэмээх зэргийн үгтэй нэгэн бичиг хүний хоёр толгойн зурагтай тавьжихуй. Бас дараагаар мөн сарын 14-нд олон хуврагын бичиг, гэбгүй нарын хоолойноос үр боловсноор ам зүүний сүвийн төдий амнаас гал бадрах хэмээх нэн хатуу хараан дайрсан үгтэй түвдээр бичсэн бичиг, бас хүний хоёр толгой зурсан ба цаасаар хайчилж хийсэн дөрвөн хүний дүрстэй хамт дуганы үүдэнд орхижээ. Энэ нь хийдийн томоохон лам нартаа дургүйцсан тухайн үеийн монголын олон хийдийн нэгэн жишиг юм. Дархан Чин вангийн хошууны энэ хийд нь 1930-аад онд мөн устгагдсан билээ. (С.Чулуун, Н.Маралмаа)