Монгол улсын эдийн засгийг хөгжүүлэх үндсэн чиглэлийг боловсруулах ажил 1922 онд эхэлж, Засгийн газрын шийдвэрээр Б.Цэрэндорж, Ж.Цэвээн, О.Жамьян нарын бүрэлдэхүүнтэй байгуулжээ. Тэдний “Эдийн засгийн үндсэн бодлого” хэмээх баримт бичгийг боловсруулсныг 1923 оны 8 дугаар сард хуралдсан МАН-ын их хурлаар сайшаан баталсан билээ. Эл “Эдийн засгийн үндсэн бодлого” нь дотроо 18 зүйлтэй бөгөөд улс орны бүхий л салбарыг хөгжүүлэх, санхүү эдийн засгийг зангидан хөрөнгө хуримтлуулж зөв зохистой чиглэлд зарцуулах, малаа өсгөх, байгаль цаг уурын болоод малын өвчин, чонын хөнөөлөөс хэрхэн хамгаалах, малаас гарах түүхий эдийг боловсруулах үйлдвэрийг хөгжүүлэх, газар тариалан эрхлэх, гадаад дотоод худалдааг эрхлэн явуулах, алдагдал ашигт хяналт тавих, хятадын худалдаачдад мөлжигдөн буй байдлыг зогсоох, байгалийн баялгийг зүй зохистой ашиглах, хайр гамгүй байгальтай харьцаж буй байдлыг зогсоох, зам харилцааг засаж ачаа тээврийн гарцыг буй болгох, гааль түрээсийг шинэчлэн явуулах, дотоодын нөөц бололцоогоо ашиглан уран дархны ажлыг эрхлүүлэх, ажил төрөлгүй сул яваа иргэдийг үйлдвэрийн газруудад ажиллуулах, үндэсний ажилчдыг бэлтгэх, ажлын дадлагатай болгох, хүн амын тоог олшруулахын тулд монгол үндэстнүүдийг улс орныхоо харьяат иргэд болон авахад цааргалахгүй байх, хүн амын өсөлт хөгжилтөнд саад болж буй муу өвчний тархалтыг зогсоож, эмчлэх, анагаах ухааныг хөгжүүлэх, Нийслэл хотын хог буртгийг арилгаж цэвэр үзэмжтэй байх дэгийг мөрдүүлэх, эдийн засгийн гол хөгжлийн тулгуур нь иргэдээ боловсролтой эрдэмтэй болгох нь хамгаас чухал гэдгийг анхааруулсан байдаг. Тус бодлого нь үндсэндээ Монголын 1940-өөд он хүртэлх хугацаанд улс орны эдийн засгийн хөгжлийн талаар тавих гол гол бодлого, зорилтыг тодорхойлсон юм. (Д.Эрдэнэбат)