1. Хэлбэр, дүр, байр үзэмж; хэв янз: галбир сайтай (хэлбэр сайтай), галбир муутай (хэлбэр муутай) - Тэр сүрэг адууг удтал тойрч эргэлдсэнээ гаднаас харахад галбир муутай ч хурдан азаргын удамтай нэгэн бор үрээ барьж ирэв. Т. Султаан. Сүмбэр уулс., галбир төрх [хоршоо] (хүн, амьтны биеийн хэлбэр) - Гэвч чонын галбир төрх улам улам тодрон томорч улаан хэлээ унжуулаад сүүлээ хавчин эцсийнхээ тэнхээгээр хоёр тийшээ үл мэдэг савлан давхина. Т. Баасансүрэн. Тал., үзэмж галбир [хоршоо] (гадаад байдал), хэв галбир [хоршоо] (а. Хүний биеийн төрх байдал; б. Юмны хийц маяг, загвар) - Язгууртан дээдсийн хэв галбираар хувцаслажээ. Д.Дожоодорж. Зүүний сүвэгч., хэлбэр галбир [хоршоо] (янз маяг);

---

2. [шилжсэн] (Ааш авир, төлөв байдал) - Түүний дотор таван хошуу малын магтаалд малын хэлбэр галбир, өнгө зүсийн талаарх монгол түмний гоо сайхны эрмэлзэл тод туссан байна. Х. Сампилдэндэв. Чандманийн түлхүүр: галбир ааль [хоршоо] (ааш авир, үйл хөдлөл) - Үл ойлгогдох галбир ааль нь хүний сэтгэлийг соронзон эзэмдэх ил далдын увдистай билээ. С.Эрдэнэ. Хонгорзул.