1. Нэг зүйлийг нөгөөтэй нь үрэх, шүргэх, харших - Шөнө болоход цахиур хавирч гал түлэв. Б.Ринчен. Заан залуудай., чүдэнз хавирах (чүдэнз зурж асаах) - Тамхи татах нэрээр чүдэнз хавирав. Л.Содов. Хаврын нар., шүдээ хавирах (а. Шүдээ хооронд нь харшилдуулах - Дориг шүдээ тачигнатал хавирч намайг зүхэн харааж, хашхичих нь сонсогдов. Д.Мягмар. Газар бид хоёр; б. [шилжсэн] Ихэд хорсох, занах, уурлах - Өнөболд үүнийг сонсоод шүдээ хавирч байв. Ш.Нацагдорж. Мандхай цэцэн хатан), хавирах давирах [хоршоо] (а. Унасан морио хөлөөрөө дэлдэн явуулах; б. Бусдыг хөлөөр хавиран хавсрах; в. [шилжсэн] Бусадтай бага зэрэг маргалдах), эр үхрийн эвэр хавирахад эм үхрийн шарх хорсдог [зүйр цэцэн үг] (ханилсныхаа төлөө шаналах гэсэн санаа);

---

2. Хутга мэсний зүйлийг юманд үрж хурцлах: хутга хавирах (хутга ирлэх);

---

3. [шилжсэн] Маргалдах, муудалцах.